Ένα μικρούλι είναι κολλημένο στο τζάμι. Είναι εφτά το απόγευμα και το μικρούλι ξέρει ότι σε λίγο θα έρθει η μαμά με το μπαμπά. Δεν ξέρει την ώρα, και ας κοιτάζει το φανταστικό ρολόι που φοράει στον καρπό της κάθε φορά που την ρωτάς "Σωτηρία, τι ώρα είναι;" Ξέρει όμως ότι σε λίγο το τηλέφωνο θα χτυπήσει που σημαίνει ότι έρχονται να την πάρουν. Κοιτάζει απο το τζάμι να δει το μπλε αυτοκίνητο και να ζήσει την καθημερινή της αποθέωση όταν η μαμά απο κάτω θα φωνάζει "θεά μου" και θα στέλνει φιλιά στο μικρούλι που κοιτάζει απο το παράθυρο.

Έρχονται μέρες που η κούραση δεν σε οδηγεί για να το πάρεις στο σπίτι. Δεν αντέχεις. Θέλεις να κοιμηθείς, θέλεις να φας, δεν θέλεις να παίξεις με την Άιελ (Άριελ). Θέλεις να δεις τηλεόραση με τον άντρα σου, να κάνεις σεξ, να κοιμηθείς μαζί του στο κρεββάτι. Δεν θέλεις να κοιμηθείς απο τις εννέα, διαβάζοντας για 8743276 φορά το "τί κάνουν τα μωράκια".

Λες απόψε δεν θα την πάρω σπίτι. Τηλεφωνείς για να πεις στους παππούδες οτι θα την κρατήσουν εκεί. Μαθαίνεις ότι έχει ήδη στηθεί και κοιτάζει έξω. Σκέφτεσαι ότι ουσιαστικά με τους παππούδες μεγαλώνει και ότι γίνατε γονείς του Σαββατοκύριακου. Ακριβώς ότι είχες ορκιστεί ότι δεν θα γίνεις.

Και μετά αναρωτιέσαι, μπορείς να απογοητεύσεις ένα μικρούλι;;;;;;