ΚΑΘΗΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΑ ....

Το blog μου απο την αρχή. Με όλα τα σχόλια. Συγκινήθηκα και χαμογέλασα. Γιατί θυμήθηκα πως ένιωθα, τις στιγμές που ζούσα τα στιγμιότυπα που περιγράφω. Νιώθω ότι οφείλω ένα ευχαριστώ. Στους ανθρώπους που με διάβασαν, που άφησαν ένα σχόλιο, που μου συμπαραστάθηκαν. Τελικά είναι πολύ σημαντικό δώρο η "μνήμη".

Η Σωτηρία έχει μεγαλώσει πλέον αρκετά. Τις λίγες φορές που με βλέπει να γράφω, ρωτάει:

"Μαμά τι κάνεις; Γράφεις πάλι την ιστορία μου για να την διαβάσουμε μαζί;"

Αγαπημένο μου παιδί.

Ναι γράφω εδώ την ιστορία μας. Και ενώ σου έχω πει πως πάντα στις ιστορίες υπάρχει και ένας "κακός", εγώ επιλέγω τον κακό να τον αφήσω έξω απο τη δική μας. Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου, να μην τον βλέπω, να μην τον ακούω. Ξορκίζω την ύπαρξή του για χάρη σου.

Όταν μεγαλώσεις και διαβάσεις αυτό το blog - όπως μπορεί να έχει εξελιχθεί - ίσως αναρωτηθείς. Αν υπήρξαν γεγονότα που με δυσκόλεψαν, με προβλημάτισαν, με τρόμαξαν. Στο λέω απο τώρα πως υπήρξαν. Τόσα που είδα, τόσα που κατάλαβα και άλλα τόσα που μάντεψα. Αλλά απο εδώ ,θέλω εσύ να δεις το συννεφάκι που σε τύλιγα, όταν σου διάβαζα το βιβλίο για την "ΑΓΑΠΗ". Εδώ μέσα, στο καταφύγιο της σκέψης μου, είναι ο δικός μας κόσμος. Ροζ και μελένιος στο άπειρο να χάνεται σε κάθε ναζιάρικο "μαμά μου" απο την πλευρά σου, σε κάθε -λίγο αυστηρό, λίγο αστείο "παιδί μου" απο τη δική μου.

Και αν χάνομαι λίγο στα "πρέπει" και στα "μη" μωρό μου, συγχώρεσέ με. Και αν είσαι αρκετά μεγάλη, διάβασέ μου μερικές απο τις σημειώσεις μου. Θα θυμηθώ και πάλι.

Σ αγαπώ

Η μαμά σου

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ (ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ)

Μαθαίνεις ότι η ωραία κοιμωμένη που ήξερες, στην πραγματικότητα είναι η ωραία θυμωμένη επειδή .. κοιμάται πολύ, ότι οι πρίγκιπες είναι βαρετοί με εξαίρεση το Τέρας, και ότι ο καλύτερος ήρωας όλων των εποχών (για την κόρη μου τουλάχιστον) είναι το "αστείο" φίδι στο Ρομπέν των Δασών (δευτεροτρίτος ρόλος κακού - που όντως κλέβει την παράσταση)