21.2.10

SHATTERED DREAMS

Πριν απο ακριβώς τρεις ημέρες είδα ένα όνειρο. Δεν είμαι ο τύπος που βλέπει (θυμάται) τα όνειρα του. Αυτό όμως με τάραξε αν και προσπάθησα να μην δώσω σημασία.

Ήμασταν με τον άντρα μου σε μια παραλία και περπατούσαμε. Η μικρή μπροστά μας έτρεχε χαρούμενη. Εμείς μιλάγαμε για το παιδί, ο καιρός ήταν καλός - ανοιξιάτικος. Λέγαμε πότε θα έρθει το καλοκαίρι να ξεκινήσει η μικρή μαθήματα κολύμβησης στην θάλασσα. Δυό άντρες είχαν ήδη αρχίσει να ρίχνουν τις σημαδούρες για να αποκλείσουν το σημείο της παραλίας που γίνονται τα μαθήματα. Αυτό σήμαινε πως το καλοκαίρι ήταν κοντά. Σήμερα αύριο .....

Η μικρή σκύβει στην ακροθαλασσιά να πιάσει μια πέτρα. Της φωνάζω με τρόμο ΜΗΗΗ ... Η παραλία μετατρέπεται σε λιμάνι με βάρκες και βρώμικα, καφε-πράσινα νερά. Η μικρή πέφτει μέσα και πάει κατευθείαν στο βυθό. Στη θολούρα των νερών ίσα που ξεχωρίζω τα ροζ ρούχα της. Ουρλιάζω στον πατέρα της να κάνει κάτι. Εκείνος κοιτάζει ανέκφραστος τα νερά. Βουτάω. Τεντώνω το χέρι μου αλλά δεν έχω φτάσει στο βυθό να την πιάσω, προσπαθώ να κατέβω και άλλο, δεν μπορώ δεν έχω αέρα νιώθω να ζαλίζομαι, χάνω τις αισθήσεις μου, καταλαβαίνω ότι με τραβάνε έξω απο το νερό, ... ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ... προσπαθώ να πάρω ανάσα .. ξυπνάω ... προσπαθώ να πάρω ανάσα .. Το στήθος μου πονάει. Ξυπνάω .. προσπαθώ να πάρω ανάσα .. το στήθος μου πονάει ....

Τώρα ξέρω.

3 σχόλια:

Γεωργία είπε...

Χμ...Όλα καλά;;

Lili είπε...

Μπορω΄να σου κάνω ανάλυση αλλα δεν θέλω από δω.

Πάρε με, εχω χασει τηλέφωνα πάλι και μου λειψε το γέλιο σου.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το "Τώρα ξέρω" στο φινάλε με κάνει να τρομάζω. Ελπίζω όλα καλά, έτσι; Να μένετε στα όνειρα.