26.2.15

Sequin 2011 - ?

Ήμουν απο μικρή φιλόζωη. Μπορεί να με οδήγησε εκεί η ανάγκη που έχει ένα μοναχοπαίδι για συντροφιά, μπορεί η αγάπη του πατέρα μου για τα ζώα και η λατρεία που είχα εγώ για τον πατέρα μου. Ειλικρινά δεν ξέρω. Προσπάθησα σαν παιδί πολλές φορές να φέρω ζώο στο σπίτι. Τη πρώτη προσπάθεια όμως την είχε κάνει ο μπαμπάς. Είχε φέρει ένα κόλευ που το είχε πάρει κάποιος φίλος του αλλα δεν μπορούσε να το κρατήσει. Εκ των υστέρων νομίζω πως αυτό ήταν μια δικαιολογία του μπαμπά για να φέρει σκύλο στο σπίτι. Ήρθε λοιπόν το κόλει, έξι μηνών κουτάβι θυμάμαι, και το βγάλαμε Skylamp. Η αφέντρα του σπιτιού όμως ήταν η μητέρα η οποία έπαθε πανικό βλέποντας τη τριχωτή μπάλα και λίγες μέρες αργότερα  ο Sky, όταν μπήκε με φόρα στο σαλόνι της γκρεμίζοντας το κρυστάλλινο βάζο απο το τραπεζάκι, υπέγραψε οριστικά την εξορία του απο το σπιτικό μας.

Μερικά χρόνια μετά άρχισα εγώ τις δικές μου προσπάθειες. Με παρακαλετά, με τσαχπινιές, με το έτσι θέλω. Δεν τα κατάφερνα η αλήθεια είναι. Σκυλί στο σπίτι δεν μπήκε. Με τις γάτες τα πράγματα ήταν καλύτερα. Τα μάζευα  μικρά απο το δρόμο, τα μεγαλώναμε και μετά τα πηγαίναμε στο εξοχικό στο Πήλιο όπου ζούσε τότε ο παππούς και η γιαγιά. Ζωή χαρισάμενη για τα γατιά που είχα σώσει δεν λέω, αλλά εμένα πάντα που έμενε το απωθημένο κάθε φορά που αποχωριζόμουν ένα απο τα ζωάκια μου. Παρεπιπτόντως, η μητέρα με 2 μόνο απο τα ζώα που είχα κουβαλήσει τα πήγε καλά και τα αγάπησε. Ένα χάμστερ (?!) που το αφήναμε να κυκλοφορεί ελεύθερο και είχε μάθει να ακούει στο όνομα του (!!!) και έναν γάτο.

Το είχα πάρει απόφαση πια. Περίμενα λοιπόν να μεγαλώσω. Ε. Μεγάλωσα. Έζησα μόνη και η τύχη έφερε στο δρόμο μου το πρώτο μου σκυλί τη Σάμπι, ένα ημίαιμο βέλγικο. Λατρεία. "Μιλάγαμε" με τα μάτια. Ήταν η σύντροφός μου, η παρέα μου, η γυμναστική  μου, η βόλτα μου, ο φύλακας μου, η κουβέρτα μου ένα χειμώνα που δεν περίσευαν λεφτά για πετρέλαιο. "Έφυγε" απο τη ζωή μου όσο ξαφνικά είχε έρθει αφήνοντας μια τεράστια πίκρα ....

Απο τότε δεν μπόρεσα να δεθώ με άλλο σκύλο τόσο πολύ. Μπήκαν, βγήκαν, φιλοξενήθηκαν πολλά στο σπίτι μου. Απέκτησα οικογένεια και δικά μας σκυλιά. Όσο και να τα αγάπησα, κανένα δεν ήταν τόσο ιδιαίτερο όσο εκείνη .... 

Μέχρι που γεννήθηκε η Σίκουιν. Τη πρώτη φορά που την είδα ήταν στην κοιλιά της μαμάς της. Δεν μπορώ να ξέρω ποια απο τις έξι καρδούλες που έβλεπα στον υπέρηχο ήταν η Σίκουιν αλλα σίγουρο είναι πως ήταν μια απο αυτές. Όταν γεννήθηκε και πήγα να την παρω απο τον κτηνίατρο, ήταν το πιο άσχημο κουτάβι που είχα δει ποτέ. Μαύρο κατράμι, μακρομούρικο, έμοιαζε με ποντίκι, ένα πλάσμα που χώραγε στη παλάμη μου και με τίποτα δεν πίστευες πως η μαμά του είναι φοξ τεριέ !!! Σαν να μην έφτανε αυτό (και τα 400 ευρώ που είχα δώσει για να γεννηθεί με καισαρική λόγω δυστοκίας της μαμάς της), με το που την έφερα σπίτι , έπαθε ανακοπή και νασου εγώ να κάνω τεχνητή αναπνοή σε ένα κουτάβι μερικών ωρών, ουρλιάζοντας "μη μου πεθάνεις τώρα, μη μου πεθάνεις". Έζησε και έγινε το δεύτερο κορίτσι μου. Η Σωτηρία την είχε κατωχυρώσει ως δική της απο τη γέννα. Το όνομα το έδωσε εκείνη. Μόνο που εγώ και η Σίκουιν είχαμε άλλη άποψη. Έτσι λοιπόν τα δύο Σ. μου μεγάλωσαν  μαζί για σχεδόν 2 χρόνια. Η Σίκουιν μπορεί να ήταν για τη Σωτηρία δική της, η Σωτηρία για τη Σίκουιν ήταν κάτι σαν ένα κουτάβι για να παίζουν μαζί, και εγώ και η Σίκουιν ζήσαμε το κρυφό έρωτά μας που εξελίχθηκε σε αγάπη και εξάρτηση. 

Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς εκείνη.  Όχι απο επιλογή δική μου αλλά δική της. Όταν ήταν μικρή και έφευγα κλαψούριζε τόσο δυνατά που αναγκαζόμουν να επιστρέψω να την πάρω. Όταν μεγάλωσε για κάποιο διάστημα κάθονταν φρόνιμη. Όταν όμως ένιωσε αρκετά δυνατή, άρχισε να πηδάει την αυλόπορτα και να ακολουθεί με αγωνία το αυτοκίνητο μου. Η αντίδραση αναμενόμενη ... Σταματούσα και την έπαιρνα. Η Σίκουιν πήγε παντού. Στο σχολείο, στις βόλτες,  στις εκδρομές, στις διακοπές, στο νοσοκομείο. Δεν την πείραζε αν έμενε μέσα στο αυτοκίνητο. Κουλουριαζόνταν στο πίσω κάθισμα και με περίμενε. 

Μετά ήρθε εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη. Το σκυλί ήταν ανήσυχο απο νωρίς. Εγώ κρύωνα πολύ και αποφάσισα να κοιμηθώ κάτω στο τζάκι. Κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την ώρα. 04:00. Μηχανικά σηκώθηκα και της άνοιξα την πόρτα. Πήγαινε να λερώσεις κορίτσι μου, σκέφτηκα. Λίγο αργότερα την άκουσα να γαβγίζει πολύ δυνατά, πάρα πολύ δυνατά. Σίκουιν !!!!! Της φώναξα απο μέσα. Κάνε ησυχία κοιμάμαι. 

Το πρωί, μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον άντρα μου να με ρωτάει: "Μαρία, που είναι το σκυλί;"

Τότε έσπασε η καρδιά μου.

16.12.11

Αχ μπαμπά μου, πόσο θα ήθελα να ήσουν μαζί μας αυτά τα Χριστούγεννα

11.10.11

Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ

Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ
ΤΟΥ ΘΙΚΕ ΜΠΛΟΜ (ΧΑΧΑΧΑΧΑ)
Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ
ΤΟΥ ΘΙΚΕ ΜΠΛΟΜ (ΧΑΧΑΧΑΧΑ & ΔΑΚΡΥΑ)
ΜΠΛΙΜ ΜΠΛΟΜ

ΝΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ
ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΦΑΝΤΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΡΑΚΙ

ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΦΥΛΑΣ ΕΣΥ (ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΧΑΧΑΝΑ)

Σ ΑΓΑΠΑΩ ΑΣΤΕΙΟ ΜΟΥ ΦΑΤΣΟΝΙ :)

Υ.Γ. Ξέρω μωρό μου ότι τώρα δεν καταλαβαίνεις γιατί γελάω και νομίζεις ότι απλά με διασκεδάζει το α μπε μπα μπλομ. Ξέρω πως όταν μεγαλώσεις λίιιγο ακόμη και καταλάβεις γιατί γελούσα, θα σμίξεις τα φρυδάκια σου, θα με κοιτάξεις αυστηρά και θα μου πεις "Μαμά μην κοροϊδεύεις, δεν είναι αστείο !!!!". Ξέρω πως και τότε θα σου πω ακριβώς το ίδιο:

Σ ΑΓΑΠΑΩ ΑΣΤΕΙΟ ΜΟΥ ΦΑΤΣΟΝΙ :)

22.9.11

Το πρωτότοκο παιδί της γης

Το πρωτότοκο παιδί της γης

Στρατής Μυριβήλης

Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες από τότε που ο Σαμπάοθ οργίστηκε και έδιωξε από τον παράδεισο το ζευγάρι των πρωτόπλαστων ανθρώπων. Νέους κόσμους έφτιαχνε, παλιούς κόσμους χαλούσε, να χορτάσει τη χαρά της δημιουργίας ο ωκεάνιος νους του και η φλογερή του καρδιά. Ήθελε να τους ξεχάσει τους δυο καταραμένους, έκανε κιόλας πως δεν του συλλογιόταν πια, πως δεν τον έμελε που βρίσκονταν και πως τα περνούσαν. Όμως ο νους του ολοένα και πετούσε κατά ʽκείνους…

Πατέρας!

Ο Σαμπάοθ είπε επίσημα:

- Ευλογημένη να είναι τούτη η μέρα τη συγχώρεσης, η μέρα του γυρισμού, να λογαριαστεί σαν μια ακόμα μέρα από τις επτά της δημιουργίας, γιατί σήμερα δημιούργησα τη συγχώρεση. Σηκώνω την αμαρτία από πάνω σας, θα σας κάνω πάλι αγνούς και ανήξερους σαν τα πουλιά, θα σας κάνω άγιους σαν τους αγγέλους, όπως ήσασταν πριν δαγκώσετε το μήλο της αμαρτίας και δείτε τη γύμνια σας.

- Όχι αυτό, έλεος πατέρα, βόγκησαν οι δυο άνθρωποι. Αν αληθινά απέμεινε μέσα στην καρδιά σου λίγο έλεος για μας, άφησέ μας να γυρίσουμε πίσω πανάγαθε. Άφησέ μας το αμάρτημα που έγινε ο πλούτος της ζωής μας. Άφησέ μας τη νόηση του καλού και του κακού που έγινε η πικρή σοφία μας. Άφησέ μας στη γύμνια μας που έλυσε τη μοναξιά του κορμιού μας. Συμπάθησέ μας Κύριε που κάναμε έναν νέο παράδεισο την κατάρα σου. Βρήκαμε τη νέα μας Εδέμ στον έρωτα και τη δημιουργική δουλειά. Μέσα στα δολερά λόγια του φιδιού ήταν μια νέα αλήθεια.

- Κι ο θάνατος τρελά παιδιά; Τον λησμονήσατε το θάνατο που σέρνεται σαν φίδι πίσω από τα βήματά σας από τότε που χάσατε τον παράδεισο.

- Με τον έρωτα τον νικήσαμε και το θάνατο, Κύριε.

Και η Εύα σήκωσε στα δυο της χέρια το δέμα που σφιχτά κρατούσε πάνω της τόση ώρα, πάνω στο στήθος της. Μέσα στην αρκουδοπροβιά σάλεψε το τριανταφυλλί σωματάκι ενός παιδιού. Μέσα από το πρόσωπό του χαμογελούσαν όλοι οι άγγελοι του χαμένου παραδείσου.

- Ευλόγησέ το, πατέρα.

Ήταν το πρώτο παιδί της γης.

Στρατής Μυριβήλης


Για την αντιγραφή: http://www.eimaimama.gr/2011/09/to-prototoko-paidi-tis-gi.html

ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ

χΑχΑχΑ !!!! Σήμερα το πρωί έδειξα στην κόρη μου πως παίζεται το κουτσό. Στο προαύλιο του νηπιαγωγείου της! Και δεν μ ε ένοιαξε καθόλου που πια είμαι σαράντα. Και δεν σκέφτηκα καθόλου πως δείχνει άραγε μια υπέρβαρη κυρία με το τακουνάκι της και τη τσαντούλα της στον ένα ώμο, τον ροζ παιδικό σάκο και την τσάντα φαγητού στον άλλο, να χοροπηδάει μέσα σε μια αυλή. Και ήθελα να βγάλω την γλώσσα στις άλλες μαμάδες, που μπαίνοντας μας κοίταζαν και ύστερα τράβαγαν τα παιδάκια τους να μπουν στις αίθουσες με αυτά να έχουν γυρισμένα τα κεφαλάκια τους πίσω σε εμάς.

Σήμερα είμαι πέντε !!!

22.8.11

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΡΙΑ (?)

Κλείσαμε (εδώ και καιρό - η αλήθεια είναι - τα πέντε).

Δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από κάθε αντίδραση, κάθε λέξη, κάθε κίνηση της μικρής. Βέβαια, η μικρή δεν είναι τόσο μικρή πια. Είναι αστείο ίσως να το σκέφτομαι, αλλά η Σωτηρία είναι ένας μικρός άνθρωπος με ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ναι θα την εξελίξει, ναι θα διαφοροποιηθεί, ναι θα αλλάξει στο μελλον, προσθέτωντας εμπειρίες, γνώσεις, βιώματα αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους μας μεγαλώνοντας :0)

Έρχονται όμως κάποιες φορές που την ανακαλύπτω απο την αρχή। Ή που διακρίνω σε εκείνη κάτι που δεν είχα παρατηρήσει μέχρι τώρα. Με τα χρόνια το θαύμα της ύπαρξης ενός παιδιού ξεχνιέται και αυτή η ύπαρξη γίνεται - ανόητα - δεδομένη. Οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές αναμενόμενες, ίσως και αδιάφορες κάποιες στιγμές. Κι ύστερα ....

Η Σωτηρία από τρεισήμισι ετών, έχει αρχίσει να εκφράζεται μέσα απο αυτοσχέδια τραγουδάκια. Όταν είναι πολύ χαρούμενη ή πολύ λυπημένη σκαρωνει τραγούδια ή ποιήματα και πόσο γελάω όταν μου λέει ότι έχει γράψει πολλά ακόμα στο μυαλό της :0) Έτσι κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στο γραφείο μου, σκάρωσε σε ανύποποτο χρόνο τρία ποιηματάκια

Χιόνια σκορπούν πάνω στη γη
Ο ήλιος όταν βγαίνει
τα λιώνει και γίνονται νερά

Φιογκάκια είσαστε παιδιά
Οι νεράιδες μας φέρνουν ζωή

Αστέρια λάμπουν στη ζωή το βράδυ
και στην καρδιά

Ύστερα κάθισε και ζωγράφισε για όλους τους συναδέλφους σπαζοκεφαλιές για να βρουν τις διαφορές !

4.1.11

ΤΟ ΔΩΡΟ

Πρωι Κυριακής 2 Ιανουαρίου 2011

Σπίτι βομβαρδισμένο απο το εορταστικό τριήμερο. Οι φιλοξενούμενοι μας μόλις έχουν φύγει. Παιχνίδια σκορπισμένα παντού. Καρέκλες δεξιά και αριστερά. Πιάτα ποτήρια στο πλυντήριο. Κι αλλα πιάτα ποτήρια στον νεροχύτη. Γλυκά σκεπασμένα με αλουμινόχαρτο στο τραπέζι. Βροχή. Νωχελικότητα. Γλυκιά κούραση, ευτυχία για τις πρώτες ωραίες στιγμές του 2011.

Η Σωτηρία ανοίγει το μαξιλλάρι Hana Montana που έφερε ο Άγιος Βασίλης (επειδή όταν είσαι προχώ παιδάκι .. παίρνεις προχωρημένα δώρα που κανονικά θα έπρεπε να πάρεις την επόμενη δεκαετία :P), βγάζει το μικρό σημειωματάριο και μου λέει περήφανα ... κοίτα μαμά έγραψα το όνομά μου.

Κοιτάζει η μαμά και έκπληκτη συνηδοτοποιεί ότι όντως η Σωτηρία έγραψε το όνομά της !!!! Κολυβογράμματα ναι, το ένα πάνω το άλλο κάτω ναι, το άλφα λιγο να γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας ναι, αλλά ήταν εκεί, το διάβαζες σ Ω τ Η ρ ι Α !!!

Συγκινήθηκα, άρχισα να χαμογελάω, να δακρύζω. Και τότε ήρθε η χαριστική βολή. Η Σωτηρία έτρεξε, με πήρε σφιχτή αγκαλιά και μου είπε: "μανούλα ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει". Ξέσπασα σε γέλια και κλάμματα ταυτόχρονα. Κατι που έκανε τον μπαμπα της να αναφωνήσει: "Μη τα κανεις απότομα αυτά βρε Σωτηρία. Δεν αντέχει η μανούλα" !!!!

Το βιαστικό μου κουνέλι μεγαλώνει και ο Άγιος Βασίλης - τι ευχάριστη έκπληξη - φέρνει δώρα και στις μαμάδες :)

29.11.10

Η μαϊμού και ο σκίουρος

Μαμά γράψε μια ιστορία για μένα. Δεν έχω μωρό μου κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Πες μου εσύ μια δική σου ιστορία.

Και η Σωτηρία ξεκίνησε:

Γνώρισε η μαϊμού έναν σκίουρο, θα παίίίζανε, θα ήταν χαρούύύμενοι, θα ήταν φιλενάάάδες, θα ήταν καλοί, θα τους αγαπούσε η μαμάάάά τους, θα τους έέέκανε δώρο με όλη τη χαρά.

Παίζανε τραγούδια χαρούμενα στο κήπο.

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εγώ πάντως ακόμα γελάω!