16.3.10

SHATTERED DREAMS II

Mόλις ξύπνησα. Η μικρή είναι άρρωστη. Βήχας με φτέρνισμα ταυτόχρονα που σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά (πάλι)με το αναπνευστικό της. Θα την σηκώσω σε λίγο να πάμε νοσοκομείο αλά ελπίζω να μπορέσει να κερδίσει λίγο ύπνο ακόμα. Μόνο τέσσερις ώρες έχει καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχα σήμερα.

Μέσα σε όλα ήρθε καινούργιο όνειρο. Οδηγούσαμε σε κλειστό λέει αυτοκινητόδρομο μέσα σε κάτι τούνελ. Η πορεία μας ήταν κανονική ούτε αργά ούτε γρήγορα. Ξαφνικά μπροστά μας βλέπουμε απο μια είσοδο να μπαίνει ένα περιπολικό το οποίο κάνει μια αναστροφή και μας χτυπάει, μας σέρνει μερικά μέτρα, τα δυο αυτοκίνητα κολλημένα απο την πρόσκρουση. Κοιτάζω πίσω φοβισμένη. Σκέφτομαι ότι μπορεί να πέσουν και άλλα επάνω μας. Ευτυχώς τα φώτα ήταν μακριά και άρχιζαν ήδη να σταματάνε.

Βγαίνουμε απο το αυτοκίνητο. Δεν έχουμε πάθει τίποτα. Το αυτοκίνητο όμως σε κακά χάλια. Είμαι στεναχωρένη, έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Δεν έχουμε χρήματα να το φτιάξουμε και το αυτοκίνητο είναι σχεδόν καινούργιο. Νιώθω αδικημένη. Ο τύπος που οδηγούσε το περιπολικό - πιτσιρικάς με ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο - ειδοποιεί για το περιστατικό. Ξαφνικά βρίσκομαι έξω απο το τούνελ χωρίς τον Παναγιώτη να μιλάω με κάτι άλλους αστυνομικούς. Ο ουρανός είναι γαλάζιος χωρίς σύννεφα. Μου λένε κάτι που δεν θυμάμαι και μετά μου λένε πως ο Παναγιώτης δεν ζήτησε την ποινική δίωξη του οδηγού. Θυμώνω. Εξαγριώνομαι. Η ανοησία πρέπει να τιμωρηθεί. Θα τη ζητήσω εγώ. "Μην το κάνεις" Εμφανίζεται ο Παναγιώτης και η δικηγόρος της εταιρείας μου (για την οποία δεν τρέφω καμία εκτίμηση - τι δουλειά έχει αυτή στο όνειρό μου;) "Μη το κάνεις θα μπλέξεις" μου λένε. Είναι μπάτσοι αυτοί, θα αρχίσουν να σε κυνήγανε για άσχετους λόγους μετά αν δώσεις ένα δικό τους. Θυμώνω περισσότερο. Ξυπνάω. Θυμωμένη.