22.8.11

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΡΙΑ (?)

Κλείσαμε (εδώ και καιρό - η αλήθεια είναι - τα πέντε).

Δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από κάθε αντίδραση, κάθε λέξη, κάθε κίνηση της μικρής. Βέβαια, η μικρή δεν είναι τόσο μικρή πια. Είναι αστείο ίσως να το σκέφτομαι, αλλά η Σωτηρία είναι ένας μικρός άνθρωπος με ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ναι θα την εξελίξει, ναι θα διαφοροποιηθεί, ναι θα αλλάξει στο μελλον, προσθέτωντας εμπειρίες, γνώσεις, βιώματα αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους μας μεγαλώνοντας :0)

Έρχονται όμως κάποιες φορές που την ανακαλύπτω απο την αρχή। Ή που διακρίνω σε εκείνη κάτι που δεν είχα παρατηρήσει μέχρι τώρα. Με τα χρόνια το θαύμα της ύπαρξης ενός παιδιού ξεχνιέται και αυτή η ύπαρξη γίνεται - ανόητα - δεδομένη. Οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές αναμενόμενες, ίσως και αδιάφορες κάποιες στιγμές. Κι ύστερα ....

Η Σωτηρία από τρεισήμισι ετών, έχει αρχίσει να εκφράζεται μέσα απο αυτοσχέδια τραγουδάκια. Όταν είναι πολύ χαρούμενη ή πολύ λυπημένη σκαρωνει τραγούδια ή ποιήματα και πόσο γελάω όταν μου λέει ότι έχει γράψει πολλά ακόμα στο μυαλό της :0) Έτσι κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στο γραφείο μου, σκάρωσε σε ανύποποτο χρόνο τρία ποιηματάκια

Χιόνια σκορπούν πάνω στη γη
Ο ήλιος όταν βγαίνει
τα λιώνει και γίνονται νερά

Φιογκάκια είσαστε παιδιά
Οι νεράιδες μας φέρνουν ζωή

Αστέρια λάμπουν στη ζωή το βράδυ
και στην καρδιά

Ύστερα κάθισε και ζωγράφισε για όλους τους συναδέλφους σπαζοκεφαλιές για να βρουν τις διαφορές !