30.4.07

IT TAKES TWO TO TANGO

H ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΑ ΛΕΞΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Μπαμά ! ! !

23.4.07

Εδώ είμαστε λοιπόν. Θέλω απαντήσεις. Για το παιδί που "χάθηκε".

Όχι ψέμματα λέω. Δεν θέλω απαντήσεις για τον Άλεξ. Δεν πονάω που χάθηκε ο Άλεξ. Λυπάμαι μόνο όταν τον σκέφτομαι. Αλλά δεν πονάω. Δεν ξυπνάω και δεν κοιμάμαι κάθε μέρα με την εικόνα του. Δεν έχει παγώσει η ζωή μου στις 3.2.2006. Δεν σταμάτησαν τα ρολόγια.

Θέλω απαντήσεις για το δικό μου παιδί. Θέλω να μάθω αν το δικό μου παιδί έχει δικαίωμα να είναι διαφορετικό. Θέλω να μάθω αν το δικό μου παιδί έχει δικαίωμα να νιώθει ασφαλές. Αν μπορεί να είναι ασφαλές στο σχολείο του, στο δρόμο του, στη γειτονιά του, στην πόλη του. Θέλω να μάθω αν θα δικαιωθεί σε περίπτωση που το αδικήσουν. Θέλω να μάθω αν το δικό μου παιδί θα έχει ίση μεταχείριση.

Θέλω να βρεθεί ο Άλεξ. Για να πάρω τις απαντήσεις μου.

18.4.07

17.4.07

Χτες σε απομάκρυνα για πρώτη φορά απο το κρεββάτι μας. Σε παρατηρούσα τον τελευταίο καιρό να απλώνεσαι όλο και περισσότερο, να διεκδικείς τον δικό χώρο πάνω στο στρώμα. Είχες σταματήσει εδώ και καιρό να χώνεσαι στην κοιλιά του μπαμπά σου. Είχες σταματήσει να ξυπνάς την νύκτα και να σκαρφαλώνεις επάνω μου όπως κάνουν τα κοάλα.

Νομίζω πως με τον τρόπο σου μου έλεγες Μεγάλωσα μαμά. Σε πήγαμε στο δωμάτιο σου χτες. Στο κρεββατάκι σου να κοιμηθείς. Περίμενα να σε ακούσω να αντιδράς, να μου δώσεις σημάδια ότι δεν είσαι έτοιμη ακόμα να φύγεις απο την αγκαλιά μου. Περίμενα το κλάμμα σου, το παράπονό σου. Το ευχόμουν για να έχω την δικαιολογία που χρειαζόμουν να σε φέρω πάλι πίσω. Μα δεν ήρθε ούτε το κλάμμα ούτε το παράπονο.

Κοιμήθηκες ήσυχα. Την ώρα που εμείς φεύγαμε για την δουλειά κοιμόσουν ακόμα. Σε χάιδεψα πριν κατέβω για να φύγω. Αναστέναξες μέσα στον ύπνο σου. Μην μεγαλώνεις τόσο γρήγορα σε παρακαλώ.

Τρομάζω.

3.4.07

Holly's Story


Η Ηolly μας ήρθε στην οικογένεια το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου 2005.

Ένα φοβισμένο κουτάβι 5 μηνών που γεννήθηκε και έζησε στο δρόμο μέχρι που κάποιος το περιμάζεψε μαζί με τα 10 αδερφάκια του και απο εκεί ξεκίνησε μια αλυσίδα σωτηρίας για τα μικρά. Όσα δεν δόθηκαν βρέθηκαν να φιλοξενούνται σε κennel και απο κει σε σπίτια μέχρι να υιοθετηθούν. Έτσι εκείνο το βράδυ άνοιξε το δικό μας σπίτι για να φιλοξενήσει την μικρή. Μόνο που δεν έφυγε ποτέ απο εμάς. Αποφασίσαμε να την κρατήσουμε. Για την ακρίβεια αυτή η απόφαση ήταν το δώρο του μπαμπά σε εμένα για την γιορτή των ερωτευμένων. Και το βάλσαμο της ψυχής μου για την απώλεια του πρώτου μου σκυλιού που ακόμα θρηνούσα.

Δεν ήταν το ιδανικό κουτάβι και ήταν φανερό ότι δεν θα γινόνταν ποτέ ο ιδανικός σκύλος. Είχε ταλαιπωρηθεί απο πολύ μωρό και δεν είχε πια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Δεν θα γινόνταν ποτέ ένα γενναίος μεγάλος σκύλος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβιώσει μόνη της. Εμείς όμως το αγαπήσαμε αυτό το σκυλί. Και ας χρειάστηκε να την κουβαλάμε αγκαλιά εναν ολόκληρο μήνα για δυο φορές την ημέρα για να την βγάλουμε βόλτα. Και ας έπρεπε να πηγαίνουμε κάθε Σαββάτο στη Κόρινθο σε εκπαιδευτή μήπως και κοινωνικοποιηθεί το σκυλί. Και ας έφαγε όλες μας τις παντόφλες, τα παπούτσια και τις καινούργιες αφόρετες μπότες μου. Και ας έκλεβε φαγητό απο τα πιάτα.


Η Ηοlly τελικά έμαθε να εμπιστεύεται. Μόνο εμάς. Μεγάλωσε και έγινε αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Ένα γλυκός ντροπαλός φοβισμένος ενήλικας σκύλος. Απόλυτα εξαρτημένη απο την οικογένειά της.

Η μετακόμιση την αναστάτωσε. Βρέθηκε σε καινούργια περιοχή, σε καινούργιο σπίτι και όσο και να χάρηκε με το κήπο, το γκαζόν, την εξοχή, πρέπει να ένιωσε ανασφάλεια με την απουσία μας τις ώρες της δουλειάς. Γυρνώντας χτες το απόγευμα σπίτι, η Holly δεν ήταν στον κήπο. Τρομοκρατήθηκα. Αποκλείεται να την είχαν κλέψει γιατί σίγουρα κανείς δεν θέλει ένα φοβισμένο κοπράκι για σκύλο του. Όντως είχε πηδήσει το φράκτη. Είδαμε τα σημάδια απο τις πατούσες της απο το σημείο που πέρασε. Ακόμα και να την έβρισκε κάποιος δεν θα έμπαινε στο κόπο να την πάει σε κτηνίατρο ώστε να μας εντοπίσουν απο το μικροτσιπ και να μας την επιστρέψουν. Ξέραμε ότι στο δρόμο ήταν θέμα ωρών να την χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο. Και δεν ξέραμε πόσες ώρες έλειπε...

Αρχίσαμε να την ψάχνουμε με τα αυτοκίνητα. Εγώ έκλαιγα και την φώναζα, ο μπαμπάς είχε γίνει κάτασπρος και κοίταζε σε κάθε στενό, σε κάθε ανοιχτή αυλή. Σταματάγαμε με το που ακούγαμε γαύγισμα σκύλου ελπίζοντας ότι ήταν το δικό μας. Δεν ξέρω πόση ώρα ψάχναμε. Το τηλεφώνημα που μας ανακούφισε ήρθε απο τον παππού. Την βρήκε μέσα στη μέση της λεωφόρου για Σαρωνίδα, με τα αυτοκίνητα να προσπαθούν να την αποφύγουν.

Η Ηolly μας είναι πάλι σπίτι. Κοιμάται στο χαλάκι της μπροστά απο το καλοριφέρ. Ασφαλής.
Επίσημα πλέον στα ποδαράκια μας εγκαταστάθηκαν
ροζ πασχαλίτσες και μας μαθαίνουν να περπατάμε.
Κορούλα μου δεν ξέρω αν πρέπει να σου ευχηθώ
να κάνεις μικρά σταθερά βηματάκια ή μεγάλες δρασκελιές.
Μάλλον σου εύχομαι να μάθεις να περπατάς your way
και ας λαχταράει η μαμά σε κάθε τουμπίτσα που τρως.