18.8.08

Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά

Εκεί που έβαλα την μικρή για ύπνο και τα βλέφαρά της βάρυναν όπως μου έλεγε σχεδόν κοιμισμένη (καλη)νύ(χ)τα μαμά, σε σκέφτηκα Φίλε μου. Μου ήρθε η επιθυμία να σε πάρω τηλέφωνο, να κάνουμε μαζί χίλια τσιγάρα ο ένας στη μια άκρη της γραμμής και ο άλλος στην άλλη και να μιλήσουμε Φίλε μου. Όπως παλιά που η επικοινωνία μας δεν είχε χρόνους απαγορευτικούς, ούτε ώρες απαγορευμένες, όπως παλιά που η σκέψη σου και η σκέψη μου συναντιόντουσαν στην μέση μιας κλήσης. Πόσο μου έχει λείψει να ακούσω το "και εγώ σε σκεφτόμουν τώρα" Φίλε μου.

Τον γρίφο της σχέσης μας ποιος θα τον λύσει; Το σημείο μηδέν ποιος θα μου το εξηγήσει Φίλε μου; Τι έκανες ή δεν έκανες που δεν μπορείς πια να με κοιτάξεις στα μάτια όπως παλιά; Και αν εγώ συγχώρεσα τι είναι αυτό που εσύ δεν μπορείς να συγχωρήσεις στον ευατό σου Φίλε μου; Τι είναι αυτό που έκανε εσένα και εμένα να κρατάμε τυπικές επαφές "εις μνήμην ...";

Ακόμα και αν ξέρω πως στη δυσκολία μου θα είσαι ο πρώτος που θα τρέξει, μου λείπεις στην χαρά μου Φίλε μου. Μου λείπει και η συμμετοχή στη δική σου χαρά, λύπη, αγωνία. Μου λείπει το μοίρασμα που είχαμε στα νεανικά μας χρόνια τότε που θεωρούσαμε ο ένας τον άλλο "αδελφή ψυχή". Μου λείπει το παραμύθι της φιλίας μας Φίλε μου.

Σου τα γράφω αυτά για να πω καληνύχτα Φίλε μου. Απο τη σκέψη και απο την καρδιά μου δεν θα φύγεις ποτέ Φίλε μου αλλά η επώδυνη απουσία σου απο την ζωή μου έγραψε μόνη της τη λέξη τέλος. Μόνο που η όραση μου ήταν θολή απο τα δάκρυα Φίλε μου και δεν κατάφερα να την διαβάσω αμέσως.

6.8.08

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ !!!!!!

Να μαστε λοιπόν ύστερα απο τρία χρόνια να γιορτάζουμε με την ίδια συγκίνηση αυτή τη μέρα που ανακαλύψαμε την ύπαρξη της Σωτηρίας.

Τώρα πια η Σωτηρία είναι σχεδόν 2,5 και φυσικά στα μάτια τα δικά μας είναι το πιο υπέροχο πλάσμα. Είναι η δυναμή μας, το χαμογελό μας, ο διασκεδαστής μας, οι προβληματισμοί μας, οι σκέψεις μας, η ζωή μας όλη ... για αυτήν και γύρω απο αυτήν.

Κάποτε πίστευα πως η οικογένεια είναι αυστηρά δυαδική. Με αφετηρία και τέλος το ζευγάρι και πως τα παιδιά είναι κρίκοι σε αυτό που λέγεται οικογένεια πιο χαλαροί όμως που μπαίνουν και βγαίνουν.

Η κόρη μου πρόσφατα μου έμαθε ότι τα παιδιά είναι κρίκοι δυνατοί που το ζευγάρι το κάνουν ένα, αφήστε που είναι τόσο μα τόσο υπέροχο ένα παιδάκι να αγκαλιάζει απο την μια πλευρά το μπαμπά απο την άλλη την μαμά και να τους ωθεί να δώσουν ο ένας στον άλλο "γλυκό φιλάκι καληνύχτα" με εκείνη στην μέση να γελάει.