29.11.10

Η μαϊμού και ο σκίουρος

Μαμά γράψε μια ιστορία για μένα. Δεν έχω μωρό μου κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Πες μου εσύ μια δική σου ιστορία.

Και η Σωτηρία ξεκίνησε:

Γνώρισε η μαϊμού έναν σκίουρο, θα παίίίζανε, θα ήταν χαρούύύμενοι, θα ήταν φιλενάάάδες, θα ήταν καλοί, θα τους αγαπούσε η μαμάάάά τους, θα τους έέέκανε δώρο με όλη τη χαρά.

Παίζανε τραγούδια χαρούμενα στο κήπο.

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εγώ πάντως ακόμα γελάω!

6.11.10

ΛΑΘΗ & ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Προχθές η Σωτηρία έβρισε πολύ άσχημα. Για πρώτη φορά. Στην παιδική χαρά είπε σε ένα άλλο κοριτσάκι που την κούναγε "Κούνησε με πιο δυνατά Γαμ... την Παν.... μου".

Το κοριτσάκι ήρθε και μου το είπε. Εγώ ρώτησα το δικό μου κοριτσάκι. Και αυτό το παραδέχτηκε με σκυμμένο το κεφάλι. "Ναι το είπα".

Ήθελα να την πιάσω από το μαλλί και να την σέρνω στο δρόμο. Την πήρα απο την παιδική χαρά έξαλλη απο τον θυμό. Την έφερα σπίτι και άρχισε το δράμα.

Με έκανες ρεζίλι της φώναξα. Με προσέβαλλες. Δε μιλάμε έτσι! Δεν βρίζουμε ! Τώρα πρέπει να ζητήσω συγνώμη απο τη μαμά της Σοφίας για κάτι που έκανες εσύ !!!!! Είσαι τιμωρία. Όχι φίλους, όχι παιδική χαρά, όχι κινούμενα σχέδια για 2 μέρες. Πήγε να με "ρίξει" με γαλιφιές. Δεν θέλω ούτε φιλιά ούτε αγκαλιές - της ούρλιαξα. Είσαι το παιδί μου και θα φροντίσω να έχεις φαγητό και ρούχα και να είσαι καθαρή αλλά εγώ τελείωσα μαζί σου! Έχω κλείσει τον ευατό μου και τα κουτάκια μου για σένα.

Άρχισε να αντιδράει επιθετικά. Και εκεί βρήκε εφαρμογή το ρητό "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος". Με τραγικά αποτελέσματα ..... Η μικρή να φωνάζει όχι μανούλα μη.... εγώ φρικαρισμένη με αυτό που έκανα, αρχίζω να μαζεύω τα παιχνίδια της σε μια μεγάλη σακούλα, λέγοντας κάτι ακατάλυπτα του στυλ τα παιχνίδια είναι προνόμιο και εσύ το έχασες και διάφορες άλλες "μπιπ μπιπ" που κάπου είδα, κάπου άκουσα .... Η Σωτηρία άρχισε δεύτερο κύκλο δακρύων και σπαραγμού "Όχι το giraffe που μου πήρε ο μπαμπάς, όχι το αρκουδάκι που μου αγόρασες, θα κρυώνουν τα παιχνίδια μόνα τους".

Δεν είχε λογική όλο αυτό, ούτε τώρα που το γράφω έχει. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο απο θυμό και πίκρα αλλά όχι για τη Σωτηρία. Εγώ ήμουν το θέμα που μέσα απο τη συμπεριφορά της είδα την αποτυχία μου ως μάνα να την μεγαλώνω σωστά. Δεν είχα καν την ψυχραιμία να δω ότι η τετράχρονη κόρη μου είχε απλά πατήσει το replay. Δεν είχα την ωριμότητα να της εξηγήσω.

Έτσι φτάσαμε στο χθες το βράδυ :) Μετά απο ένα εξαντλητικό 12ωρο, μπαμπάς και κόρη ήρθαν να με πάρουν απο το τρένο. Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, ο μπαμπάς της μου είπε πως η Σωτηρία πήγε και ζήτησε συγνώμη στη Σοφία μόνη της. "Αλήθεια παιδί μου; Ναι μαμά". Ένιωσα τόσο περήφανη για κείνη.

Σήμερα το πρωί με ρώτησε αν μπορεί να με φιλήσει. Της είπα πως μπορεί. Τότε το μικρό μου κουνέλι μου είπε "άνοιξε τον ευατό σου μανούλα και άσε με να γεμίσω το κουτάκι σου με φιλάκια" και άρχισε να με φιλάει παντού. Θυμήθηκα πως όταν την είχα γεννήσει είχα υποσχεθεί να την πιστεύω πάντα και να αφήνω εκείνη να με "οδηγεί". Θυμήθηκα πως ο δικός μου ρόλος είναι να βάζω προστατευτικά κιγκλιδώματα στον δρόμο που εκείνη χαράσει. Και φαίνεται πως κάπου εκείνη και εγώ - έστω και για λίγο - χαθήκαμε.

28.7.10

Η ΜΙΚΡΗ ΜΠΛΕ ΤΣΑΝΤΑ

Έχω μια μικρή μπλε τσάντα.

Έρωτας με την πρώτη ματιά σε κάποιο απο τα ταξίδια μου στό Βόλο. Περήφανη - με το πανάκριβο, είναι αλήθεια - απόκτημά μου και απογοητευμένη όταν αργότερα ανακάλυψα το "made in china" ταμπελάκι μέσα της. Όχι όμως μετανοιωμένη, γιατί ο έρωτας είναι έρωτας από όπου και αν προέρχεται, όσο και αν κοστίζει. Εξάλλου πάντα πληρώνουμε το τίμημα των επιλογών μας, έτσι δεν είναι;

Σήμερα λοιπόν άδειασα το περιεχόμενό της και ανακάλυψα πως αυτή η μικρή μπλε τσάντα χωράει 1 επίσης ακριβό και μεγάλο πορτοφόλι με 8 ευρώ και 79 λεπτά (σχήμα οξύμωρο και ενδεικτικό των καιρών), κλειδιά αυλής, σπιτιού, αποθήκης, αυτοκινήτου και κάτι άσχετα που δεν θυμάμαι απο που είναι, 2 πακέτα τσιγάρα, βουρτσάκι για το ρουζ, 1 γλυφιτζούρι (της Σωτηρίας), 2 τσιμπιδάκια (επίσης της Σωτηρίας), 1 σκουλαρίκι (δεν ξέρω που είναι το άλλο), άλλα 40 λεπτά (χύμα), μικρό νεσεσέρ με είδη μακιγιάζ (3 ρουζ, 2 μάσκαρα, κορδέλα για τα μαλλιά, χτένα, κονσίλερ, φακελάκι καντερέλ, μολύβι χειλιών, lip balm), 1 κραγιόν, χάρτινο προστατευτιkό τουαλλέτας (για την Σωτηρία), μωβ σακουλάκι που έχει ένα παιδιό μενταγιόν (δώρο για την Σωτηρία), κινητό.

Ω, η ζωή μου μια βόλτα :)

7.7.10

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΜΠΙΝΓΚ

ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:

Είναι που πας με σκηνή

Όταν πηγαίνουμε για μπάνιο

Φωλιά απο χελώνες

Όταν τρώμε

Όταν πηγαίνουμε να σκάψουμε

Όταν παιρνουμε παιχνίδια απο το καμπιγκ

Όταν γνωρίζουμε τους φίλους μου

Όταν πηγαίνουμε στη σκηνή με τους φίλους μου

Όταν πάμε με το καράβι βόλτα - αυτό μου άρεσε (δείχνοντας το dvd απο τα σπήλαια Δηρού)

Όταν κοιτάω τον ουρανό.


=================================================================

Αυτή ήταν η παγκόσμια πρώτη για τη Σωτηρία και τη μαμά της στο καμπιγκ.

Φάγαμε μαζί πρωινό και μεσημεριανό και βραδυνό. Ήρεμα, χωρίς να μας κυνηγάει το ρολόι (που το είχα αφήσει να κάνει παρέα στο κινητό στο σπίτι, άλλωστε το μόνο πλάσμα που με ενδιέφερε το είχα μαζί μου).

Κάναμε μπάνιο σε νερά καθαρά, γαλάζια, λίγο θυμωμένα τα απογεύματα με τους σπάρους να μας τσιμπάνε τις πατούσες.

Είδαμε κάστρα και σπηλιές και προϊστορικά ζώα να δηλώνουν με πείσμα την παρουσία τους σε αυτή τη γη, να διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή.

Κάναμε κοτσιδάκια διακοπών. Μαζί με εκείνη και εγώ, πρώτη φορά στα 40 να κυκλοφορώ περήφανα με το κοτσιδάκι μου που το έχω ακόμα και τώρα. Η Σωτηρία ως η ωριμότερη γυναίκα της οικογένειας το έβγαλε τη στιγμή που φύγαμε απο το καμπιγκ.

Κοιμηθήκαμε αγκαλιά, βαριά, ξεκούραστα χωρίς βήχα, χωρίς φτέρνισμα, χωρίς ροχαλητό.

Γνώρισε παιδάκια που δεν καταλάβαιναν την γλώσσα μας αλλά έφτανε ένα χαμόγελο και δυο νοήματα για να γίνουν παρέα (Η αλήθεια εδώ είναι ότι μας πήρε κατιτις παραπάνω). Γνώρισε παιδάκια που καταλάβαιναν την γλώσσα μας και έγιναν παρέα, φίλες των διακοπών που χάριζαν η μια στην άλλη στάχυα και δακτυλομαργιονέτες (ευχαριστούμε Φαίδρα και Μάγια), φεύγοντας.

Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς της Σωτηρίας είχε πολύ καλή ιδέα για τις φετινές μας διακοπές και αυτό του το οφείλουμε.

15.6.10

ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ
ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
ΤΣΟΥΓΚΡΙΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΓΑ ΤΟΥ
ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ
ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ (14.6.2010)

27.5.10

ΚΑΘΗΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΑ ....

Το blog μου απο την αρχή. Με όλα τα σχόλια. Συγκινήθηκα και χαμογέλασα. Γιατί θυμήθηκα πως ένιωθα, τις στιγμές που ζούσα τα στιγμιότυπα που περιγράφω. Νιώθω ότι οφείλω ένα ευχαριστώ. Στους ανθρώπους που με διάβασαν, που άφησαν ένα σχόλιο, που μου συμπαραστάθηκαν. Τελικά είναι πολύ σημαντικό δώρο η "μνήμη".

Η Σωτηρία έχει μεγαλώσει πλέον αρκετά. Τις λίγες φορές που με βλέπει να γράφω, ρωτάει:

"Μαμά τι κάνεις; Γράφεις πάλι την ιστορία μου για να την διαβάσουμε μαζί;"

Αγαπημένο μου παιδί.

Ναι γράφω εδώ την ιστορία μας. Και ενώ σου έχω πει πως πάντα στις ιστορίες υπάρχει και ένας "κακός", εγώ επιλέγω τον κακό να τον αφήσω έξω απο τη δική μας. Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου, να μην τον βλέπω, να μην τον ακούω. Ξορκίζω την ύπαρξή του για χάρη σου.

Όταν μεγαλώσεις και διαβάσεις αυτό το blog - όπως μπορεί να έχει εξελιχθεί - ίσως αναρωτηθείς. Αν υπήρξαν γεγονότα που με δυσκόλεψαν, με προβλημάτισαν, με τρόμαξαν. Στο λέω απο τώρα πως υπήρξαν. Τόσα που είδα, τόσα που κατάλαβα και άλλα τόσα που μάντεψα. Αλλά απο εδώ ,θέλω εσύ να δεις το συννεφάκι που σε τύλιγα, όταν σου διάβαζα το βιβλίο για την "ΑΓΑΠΗ". Εδώ μέσα, στο καταφύγιο της σκέψης μου, είναι ο δικός μας κόσμος. Ροζ και μελένιος στο άπειρο να χάνεται σε κάθε ναζιάρικο "μαμά μου" απο την πλευρά σου, σε κάθε -λίγο αυστηρό, λίγο αστείο "παιδί μου" απο τη δική μου.

Και αν χάνομαι λίγο στα "πρέπει" και στα "μη" μωρό μου, συγχώρεσέ με. Και αν είσαι αρκετά μεγάλη, διάβασέ μου μερικές απο τις σημειώσεις μου. Θα θυμηθώ και πάλι.

Σ αγαπώ

Η μαμά σου

4.5.10

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ (ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ)

Μαθαίνεις ότι η ωραία κοιμωμένη που ήξερες, στην πραγματικότητα είναι η ωραία θυμωμένη επειδή .. κοιμάται πολύ, ότι οι πρίγκιπες είναι βαρετοί με εξαίρεση το Τέρας, και ότι ο καλύτερος ήρωας όλων των εποχών (για την κόρη μου τουλάχιστον) είναι το "αστείο" φίδι στο Ρομπέν των Δασών (δευτεροτρίτος ρόλος κακού - που όντως κλέβει την παράσταση)

16.4.10

ΞΕ-ΧΩΡΙΣΑΝΕ

Νο 1
Η νονά δεν θα έρθει μαζί με τον νονό

Γιατί μαμά;

Επειδή χώρισαν. Σε αγαπάνε όμως και οι δύο και θα έρθει να σε δει μια άλλη μέρα (η νονά)

Μεταφορά σε τρίτους: "Ο νονός και η νονά ξεχωρίσανε"

Ερώτηση σε εμένα: "Γιατί ξεχωρίσανε;" "Δεν ήταν ευτυχισμένοι μαζί αγάπη μου, και ένα ζευγάρι όταν δεν περνάει καλά μαζί είναι προτιμότερο να χωρίζει".

Νο 2
- Αυτοί γιατί ξεχωρίσανε;
- Επειδή δεν ήταν ευτυχισμένοι μαζί.
- Και τα παιδάκια τους; θα μείνουν μόνα τους;
- Όχι μωρό μου. Θα μείνουν με την μαμά τους. Τα παιδάκια είναι πάντα μαζί με την μαμά τους.
- Α μόνο οι μπαμπάδες φεύγουν;
- Ναι αλλα οι μπαμπάδες εξακολουθούν να βλέπουν τα παιδάκια τους για να παίξουν μαζί και να κάνουν βόλτες. Οι μπαμπάδες αγαπούν τα παιδάκια τους ακόμα και αν δεν ζουν μαζί με τις μαμάδες πια.
- Δεν μένουν όμως μαζί.
- Όχι.
- Δεν θέλω να μου μιλήσεις άλλο για αυτό.

Αχμμμμ

16.3.10

SHATTERED DREAMS II

Mόλις ξύπνησα. Η μικρή είναι άρρωστη. Βήχας με φτέρνισμα ταυτόχρονα που σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά (πάλι)με το αναπνευστικό της. Θα την σηκώσω σε λίγο να πάμε νοσοκομείο αλά ελπίζω να μπορέσει να κερδίσει λίγο ύπνο ακόμα. Μόνο τέσσερις ώρες έχει καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχα σήμερα.

Μέσα σε όλα ήρθε καινούργιο όνειρο. Οδηγούσαμε σε κλειστό λέει αυτοκινητόδρομο μέσα σε κάτι τούνελ. Η πορεία μας ήταν κανονική ούτε αργά ούτε γρήγορα. Ξαφνικά μπροστά μας βλέπουμε απο μια είσοδο να μπαίνει ένα περιπολικό το οποίο κάνει μια αναστροφή και μας χτυπάει, μας σέρνει μερικά μέτρα, τα δυο αυτοκίνητα κολλημένα απο την πρόσκρουση. Κοιτάζω πίσω φοβισμένη. Σκέφτομαι ότι μπορεί να πέσουν και άλλα επάνω μας. Ευτυχώς τα φώτα ήταν μακριά και άρχιζαν ήδη να σταματάνε.

Βγαίνουμε απο το αυτοκίνητο. Δεν έχουμε πάθει τίποτα. Το αυτοκίνητο όμως σε κακά χάλια. Είμαι στεναχωρένη, έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Δεν έχουμε χρήματα να το φτιάξουμε και το αυτοκίνητο είναι σχεδόν καινούργιο. Νιώθω αδικημένη. Ο τύπος που οδηγούσε το περιπολικό - πιτσιρικάς με ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο - ειδοποιεί για το περιστατικό. Ξαφνικά βρίσκομαι έξω απο το τούνελ χωρίς τον Παναγιώτη να μιλάω με κάτι άλλους αστυνομικούς. Ο ουρανός είναι γαλάζιος χωρίς σύννεφα. Μου λένε κάτι που δεν θυμάμαι και μετά μου λένε πως ο Παναγιώτης δεν ζήτησε την ποινική δίωξη του οδηγού. Θυμώνω. Εξαγριώνομαι. Η ανοησία πρέπει να τιμωρηθεί. Θα τη ζητήσω εγώ. "Μην το κάνεις" Εμφανίζεται ο Παναγιώτης και η δικηγόρος της εταιρείας μου (για την οποία δεν τρέφω καμία εκτίμηση - τι δουλειά έχει αυτή στο όνειρό μου;) "Μη το κάνεις θα μπλέξεις" μου λένε. Είναι μπάτσοι αυτοί, θα αρχίσουν να σε κυνήγανε για άσχετους λόγους μετά αν δώσεις ένα δικό τους. Θυμώνω περισσότερο. Ξυπνάω. Θυμωμένη.

21.2.10

SHATTERED DREAMS

Πριν απο ακριβώς τρεις ημέρες είδα ένα όνειρο. Δεν είμαι ο τύπος που βλέπει (θυμάται) τα όνειρα του. Αυτό όμως με τάραξε αν και προσπάθησα να μην δώσω σημασία.

Ήμασταν με τον άντρα μου σε μια παραλία και περπατούσαμε. Η μικρή μπροστά μας έτρεχε χαρούμενη. Εμείς μιλάγαμε για το παιδί, ο καιρός ήταν καλός - ανοιξιάτικος. Λέγαμε πότε θα έρθει το καλοκαίρι να ξεκινήσει η μικρή μαθήματα κολύμβησης στην θάλασσα. Δυό άντρες είχαν ήδη αρχίσει να ρίχνουν τις σημαδούρες για να αποκλείσουν το σημείο της παραλίας που γίνονται τα μαθήματα. Αυτό σήμαινε πως το καλοκαίρι ήταν κοντά. Σήμερα αύριο .....

Η μικρή σκύβει στην ακροθαλασσιά να πιάσει μια πέτρα. Της φωνάζω με τρόμο ΜΗΗΗ ... Η παραλία μετατρέπεται σε λιμάνι με βάρκες και βρώμικα, καφε-πράσινα νερά. Η μικρή πέφτει μέσα και πάει κατευθείαν στο βυθό. Στη θολούρα των νερών ίσα που ξεχωρίζω τα ροζ ρούχα της. Ουρλιάζω στον πατέρα της να κάνει κάτι. Εκείνος κοιτάζει ανέκφραστος τα νερά. Βουτάω. Τεντώνω το χέρι μου αλλά δεν έχω φτάσει στο βυθό να την πιάσω, προσπαθώ να κατέβω και άλλο, δεν μπορώ δεν έχω αέρα νιώθω να ζαλίζομαι, χάνω τις αισθήσεις μου, καταλαβαίνω ότι με τραβάνε έξω απο το νερό, ... ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ... προσπαθώ να πάρω ανάσα .. ξυπνάω ... προσπαθώ να πάρω ανάσα .. Το στήθος μου πονάει. Ξυπνάω .. προσπαθώ να πάρω ανάσα .. το στήθος μου πονάει ....

Τώρα ξέρω.

17.2.10

Πόσο ανησυχώ μήπως δεν είμαι η μαμά που της αξίζει. Όχι η μαμά που πρέπει αλλά η μαμά που της αξίζει. Αν έρθει μια μέρα και μου πει "δεν ήσουν καλή μαμά για μένα", θα είναι αργά για να διορθώσω, η συγνώμη που μπορεί να της ζητήσω θα είναι μουτζούρα χωρίς νόημα και η αγάπη μου θα έχει χαθεί στα παιδικά παραμύθια.

9.2.10

ΑΓΑΠΑ ΜΕΕΕΕΕ

- Μαμά να σου πω ένα μυστικό;
- Πες μου
- Έλα πιο κοντά

(σιγά στο αυτί μου)

- Ο Γρηγόρης με αγαπάει !!!

Βρε τον Γρηγόοορη (το τηλέφωνο του Χορταρέα που λέει τα μελλούμενα που το έχω, να πάρει), που τον αγαπάει και το κοριτσάκι μου γιατί "παίζουμε μαζί".

Έλα που χαμογέλαω τρυφερά για αυτές τις παιδικές, γλυκές, αθώες, αγνές αγάπες. Έλα που χαμογελάω προβληματισμένα για το κοριτσάκι μου που το θεώρησε μυστικό. Έλα που χαμογελάω περήφανα για το μυστικό της, που θέλησε να το μοιραστεί μαζί μου. Έλα που φοβάμαι τη στιγμή που θα πει "ο Γρηγόρης και εγώ αγαπιόμαστε μαμά και θα φύγω απο το σπίτι για να ζήσω μαζί του" και εγώ θα πρέπει να εξακολουθώ να χαμογελάω.

6.1.10

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

- Mε γρατζούνισε !!!!

- Τι του έκ ανες;

- Τίποτα. Με γρατζούνισε μόνος του.

- Καλά. Θα τον βάλω τιμωρία στο δωμάτιο του.

(Χαμόγελο)

- Μα ο γατούλης δεν έχει δικό του δωμάτιο !!!

Και έτσι μπήκαμε στην εποχή του ορθολογισμού.

(Ο γατούλης γλύτωσε την τιμωρία επειδή δεν είχε δωμάτιο)