29.11.10

Η μαϊμού και ο σκίουρος

Μαμά γράψε μια ιστορία για μένα. Δεν έχω μωρό μου κάτι ιδιαίτερο να γράψω. Πες μου εσύ μια δική σου ιστορία.

Και η Σωτηρία ξεκίνησε:

Γνώρισε η μαϊμού έναν σκίουρο, θα παίίίζανε, θα ήταν χαρούύύμενοι, θα ήταν φιλενάάάδες, θα ήταν καλοί, θα τους αγαπούσε η μαμάάάά τους, θα τους έέέκανε δώρο με όλη τη χαρά.

Παίζανε τραγούδια χαρούμενα στο κήπο.

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εγώ πάντως ακόμα γελάω!

6.11.10

ΛΑΘΗ & ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Προχθές η Σωτηρία έβρισε πολύ άσχημα. Για πρώτη φορά. Στην παιδική χαρά είπε σε ένα άλλο κοριτσάκι που την κούναγε "Κούνησε με πιο δυνατά Γαμ... την Παν.... μου".

Το κοριτσάκι ήρθε και μου το είπε. Εγώ ρώτησα το δικό μου κοριτσάκι. Και αυτό το παραδέχτηκε με σκυμμένο το κεφάλι. "Ναι το είπα".

Ήθελα να την πιάσω από το μαλλί και να την σέρνω στο δρόμο. Την πήρα απο την παιδική χαρά έξαλλη απο τον θυμό. Την έφερα σπίτι και άρχισε το δράμα.

Με έκανες ρεζίλι της φώναξα. Με προσέβαλλες. Δε μιλάμε έτσι! Δεν βρίζουμε ! Τώρα πρέπει να ζητήσω συγνώμη απο τη μαμά της Σοφίας για κάτι που έκανες εσύ !!!!! Είσαι τιμωρία. Όχι φίλους, όχι παιδική χαρά, όχι κινούμενα σχέδια για 2 μέρες. Πήγε να με "ρίξει" με γαλιφιές. Δεν θέλω ούτε φιλιά ούτε αγκαλιές - της ούρλιαξα. Είσαι το παιδί μου και θα φροντίσω να έχεις φαγητό και ρούχα και να είσαι καθαρή αλλά εγώ τελείωσα μαζί σου! Έχω κλείσει τον ευατό μου και τα κουτάκια μου για σένα.

Άρχισε να αντιδράει επιθετικά. Και εκεί βρήκε εφαρμογή το ρητό "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος". Με τραγικά αποτελέσματα ..... Η μικρή να φωνάζει όχι μανούλα μη.... εγώ φρικαρισμένη με αυτό που έκανα, αρχίζω να μαζεύω τα παιχνίδια της σε μια μεγάλη σακούλα, λέγοντας κάτι ακατάλυπτα του στυλ τα παιχνίδια είναι προνόμιο και εσύ το έχασες και διάφορες άλλες "μπιπ μπιπ" που κάπου είδα, κάπου άκουσα .... Η Σωτηρία άρχισε δεύτερο κύκλο δακρύων και σπαραγμού "Όχι το giraffe που μου πήρε ο μπαμπάς, όχι το αρκουδάκι που μου αγόρασες, θα κρυώνουν τα παιχνίδια μόνα τους".

Δεν είχε λογική όλο αυτό, ούτε τώρα που το γράφω έχει. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο απο θυμό και πίκρα αλλά όχι για τη Σωτηρία. Εγώ ήμουν το θέμα που μέσα απο τη συμπεριφορά της είδα την αποτυχία μου ως μάνα να την μεγαλώνω σωστά. Δεν είχα καν την ψυχραιμία να δω ότι η τετράχρονη κόρη μου είχε απλά πατήσει το replay. Δεν είχα την ωριμότητα να της εξηγήσω.

Έτσι φτάσαμε στο χθες το βράδυ :) Μετά απο ένα εξαντλητικό 12ωρο, μπαμπάς και κόρη ήρθαν να με πάρουν απο το τρένο. Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, ο μπαμπάς της μου είπε πως η Σωτηρία πήγε και ζήτησε συγνώμη στη Σοφία μόνη της. "Αλήθεια παιδί μου; Ναι μαμά". Ένιωσα τόσο περήφανη για κείνη.

Σήμερα το πρωί με ρώτησε αν μπορεί να με φιλήσει. Της είπα πως μπορεί. Τότε το μικρό μου κουνέλι μου είπε "άνοιξε τον ευατό σου μανούλα και άσε με να γεμίσω το κουτάκι σου με φιλάκια" και άρχισε να με φιλάει παντού. Θυμήθηκα πως όταν την είχα γεννήσει είχα υποσχεθεί να την πιστεύω πάντα και να αφήνω εκείνη να με "οδηγεί". Θυμήθηκα πως ο δικός μου ρόλος είναι να βάζω προστατευτικά κιγκλιδώματα στον δρόμο που εκείνη χαράσει. Και φαίνεται πως κάπου εκείνη και εγώ - έστω και για λίγο - χαθήκαμε.