15.11.07

Ναι λοιπόν ! Είμαστε ακόμα ζωντανές και σκληρά εργαζόμενες. Μετά απο σχεδόν 2 μηνες στην ανεργία, πολλά πολλά interview και ερωτήσεις όπως "α έχετε και παιδάκι - πόσο είπαμε ότι είναι;" 19 μηνών (εσωτερική σκέψη δική τους: φτου θα κάνει και άλλο !!!) καλά θα σας ειδοποιήσουμε .....

Βρήκα δουλειά - όχι την καλύτερη ομολογουμένως - αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον ξαναδουλεύω.

Η Σωτηρία έβαλε νέες λέξεις στο στοματάκι της. Βωβοοοο που είναι το βιβλίο. Και αλιμονό μας αν δεν της διαβάσουμε το βράδυ το βιβλίο με τις γάτες. Και τρις αλί αν της το πάρουμε απο τα χέρια πριν κοιμηθεί. Όλα τα παιδάκια κοιμούνται με αρκουδάκια. Η δικιά μου η τσούπρα παρατησε την καμηλοπάρδαλη και κοιμάται αγκαλιά με ένα βιβλίο !!!! Λέει και αυγό και κακά όταν λερωθεί και γιογιο αλλα για να κάτσει εκεί δεν το παιρνει ακόμα απόφαση.

Κοιμάμαστε ακόμα αγκαλιά. Χέρι χέρι όλο το βράδυ. Καμια φορά με ψάχνει μεσα στον ύπνο της και μου σκάει φιλιά όπου βρει. Της λείπω. Είχε μαθει αλλιώς αυτούς τους δυο μήνες. Και εγώ το ίδιο.

Τσατίζομαι! Δεν είναι δυνατόν να αποτελεί πια πολυτέλεια για μια μάνα να μείνει σπίτι να μεγαλώσει το παιδί της. Τι στο καλό ζητάω;;;; Τα πρωτα δυο χρόνια της ζωής του παιδιού μου να είμαι εκεί. Μέρα νύχτα. Και απλά δεν γίνεται .... δεν βγαίνει .... αλλά ας μη γκρινιάζω.