Καρδιά μου, ήθελα πολύ καιρό τώρα να σου γράψω για την Εύα.
Κάθε μέρα που πηγαίνω στη δουλειά περνάω κάτω απο μια διάβαση. Η Εύα είναι πάντα εκεί μαζί με τη μαμά της. Κάθε μέρα. Εκτός αν βρέχει ή αν κάνει πολύ κρύο. Δεν μιλάνε, δεν ζητάνε λεφτά. Αν κάποιος τους δώσει η μαμά της τα δέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα ευχαριστώ σε σπαστά ελληνικά. Η Εύα είναι δίπλα της και παίζει ή ζωγραφίζει. Καμιά φορά χώνεται στην αγκαλιά της μαμάς της και κοιμάται.
Μωρό μου. Η Εύα είναι ένα κοριτσάκι σαν και εσένα. Λίγο μεγαλύτερο απο εσένα. Είναι τεσσάρων ετών. Με μακριά μαύρα μαλλιά, τεράστια μαύρα μάτια και ένα πανέξυπνο παιχνιδιάρικο βλέμμα. Με μια ζωή διαφορετική απο τη δική σου. Πιο σκληρή μάλλον. Λιγότερο προστατευμένη ίσως.
Τις παρατηρούσα πολύ καιρό πριν πάρω το θάρρος να τους μιλήσω. Έβλεπα τις φροντίδες της μαμάς της, έβλεπα την αξιοπρέπεια στη στάση τους. Έβλεπα τα καθαρά - αν και παλιά - ρούχα. Ήθελα να τις πλησιάσω χωρίς να τις προσβάλλω. Τελικά τους μίλησα. Έτσι έμαθα το όνομα της μικρής. Και την ηλικία της. Και ότι έχει δύο μεγαλύτερα αδερφάκια που πάνε σχολείο. Δεν ξέρω ούτε που ζουν ούτε πως ζουν. Δεν ξέρω το όνομα της μαμάς της. Την εθνικότητά τους. Πως βρέθηκαν εδώ.
Προχτές λοιπόν συνάντησα τον Αη - Βασίλη. Μου έδωσε δώρα για να τα πάω στην Εύα, στον Αιμίλιαν και στον Ντάνιελ. Της τα πήγα και το προσωπάκι της άστραψε απο χαρά αν και μέσα στα μάτια της έβλεπα την απορία.
Όμως η Εύα είχε και ένα δώρο για μένα. Μου το έδωσε σήμερα όταν με είδε να κατεβαίνω στη διάβαση και τρέχοντας προς το μέρος μου σκαρφάλωσε πάνω μου και μου έδωσε μια τεράστια αγκαλιά.
Κάθε μέρα που πηγαίνω στη δουλειά περνάω κάτω απο μια διάβαση. Η Εύα είναι πάντα εκεί μαζί με τη μαμά της. Κάθε μέρα. Εκτός αν βρέχει ή αν κάνει πολύ κρύο. Δεν μιλάνε, δεν ζητάνε λεφτά. Αν κάποιος τους δώσει η μαμά της τα δέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα ευχαριστώ σε σπαστά ελληνικά. Η Εύα είναι δίπλα της και παίζει ή ζωγραφίζει. Καμιά φορά χώνεται στην αγκαλιά της μαμάς της και κοιμάται.
Μωρό μου. Η Εύα είναι ένα κοριτσάκι σαν και εσένα. Λίγο μεγαλύτερο απο εσένα. Είναι τεσσάρων ετών. Με μακριά μαύρα μαλλιά, τεράστια μαύρα μάτια και ένα πανέξυπνο παιχνιδιάρικο βλέμμα. Με μια ζωή διαφορετική απο τη δική σου. Πιο σκληρή μάλλον. Λιγότερο προστατευμένη ίσως.
Τις παρατηρούσα πολύ καιρό πριν πάρω το θάρρος να τους μιλήσω. Έβλεπα τις φροντίδες της μαμάς της, έβλεπα την αξιοπρέπεια στη στάση τους. Έβλεπα τα καθαρά - αν και παλιά - ρούχα. Ήθελα να τις πλησιάσω χωρίς να τις προσβάλλω. Τελικά τους μίλησα. Έτσι έμαθα το όνομα της μικρής. Και την ηλικία της. Και ότι έχει δύο μεγαλύτερα αδερφάκια που πάνε σχολείο. Δεν ξέρω ούτε που ζουν ούτε πως ζουν. Δεν ξέρω το όνομα της μαμάς της. Την εθνικότητά τους. Πως βρέθηκαν εδώ.
Προχτές λοιπόν συνάντησα τον Αη - Βασίλη. Μου έδωσε δώρα για να τα πάω στην Εύα, στον Αιμίλιαν και στον Ντάνιελ. Της τα πήγα και το προσωπάκι της άστραψε απο χαρά αν και μέσα στα μάτια της έβλεπα την απορία.
Όμως η Εύα είχε και ένα δώρο για μένα. Μου το έδωσε σήμερα όταν με είδε να κατεβαίνω στη διάβαση και τρέχοντας προς το μέρος μου σκαρφάλωσε πάνω μου και μου έδωσε μια τεράστια αγκαλιά.
2 σχόλια:
Μπράβο που ο Αι Βασιλης σκεφτηκε την Ευα και τα αδελφακια της, δάκρυσα που το διάβασα, ειδες τελικα πόσο ευαίσθητες γινομαστε οταν αποκτούμε παιδιά ή ίδιες? Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορες να προσέχω περισσότερο γύρω μου σε οτι αφορα τα μικρα παιδια....παραξενη που ειναι η φύση του ανθρώπου και πόσο ωραία αλλάζει με τον καιρο.
mpravo sou mama tis sotirias!!!!
Δημοσίευση σχολίου