17.4.07

Χτες σε απομάκρυνα για πρώτη φορά απο το κρεββάτι μας. Σε παρατηρούσα τον τελευταίο καιρό να απλώνεσαι όλο και περισσότερο, να διεκδικείς τον δικό χώρο πάνω στο στρώμα. Είχες σταματήσει εδώ και καιρό να χώνεσαι στην κοιλιά του μπαμπά σου. Είχες σταματήσει να ξυπνάς την νύκτα και να σκαρφαλώνεις επάνω μου όπως κάνουν τα κοάλα.

Νομίζω πως με τον τρόπο σου μου έλεγες Μεγάλωσα μαμά. Σε πήγαμε στο δωμάτιο σου χτες. Στο κρεββατάκι σου να κοιμηθείς. Περίμενα να σε ακούσω να αντιδράς, να μου δώσεις σημάδια ότι δεν είσαι έτοιμη ακόμα να φύγεις απο την αγκαλιά μου. Περίμενα το κλάμμα σου, το παράπονό σου. Το ευχόμουν για να έχω την δικαιολογία που χρειαζόμουν να σε φέρω πάλι πίσω. Μα δεν ήρθε ούτε το κλάμμα ούτε το παράπονο.

Κοιμήθηκες ήσυχα. Την ώρα που εμείς φεύγαμε για την δουλειά κοιμόσουν ακόμα. Σε χάιδεψα πριν κατέβω για να φύγω. Αναστέναξες μέσα στον ύπνο σου. Μην μεγαλώνεις τόσο γρήγορα σε παρακαλώ.

Τρομάζω.

7 σχόλια:

industrialdaisies είπε...

Πρώτη φορά σου γράφω, αν και σε ανακάλυψα λίγο πριν το Πάσχα. Ήθελα να σου πω ότι παρόλο που ακούω τη λέξη "μητρότητα" και μου βγαίνει μια περίεργη αντίδραση, σε αυτά που γράφεις η μόνη μου αντίδραση είναι η συγκίνηση (ενίοτε και χαμόγελα ή γέλια). Είναι καταπληκτικό το γιατί γράφεις. Στο λέει ένα παιδί που επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί φοιτητές όταν γεννήθηκε δεν έχει ούτε φωτογραφία από τον πρώτο χρόνο της ζωή του...
Η μικρή θα μεγαλώσει. Κι αν κρίνω από το τι μου λένε οι γονείς μου η διαδικασία αυτή -παρ' όλες τις δυσκολίες- τους φάνηκε να κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Όμως, σκέψου... Πόσα όμορφα έχουν να έρθουν μεγαλώνοντας... Και είναι ωραίο πράγμα το παιδί να ανεξαρτητοποιείται από τους γονείς του σε ορισμένες εκφράσεις της ζωής του -όπως είναι ο ύπνος. Γιατί κατά τα άλλα, με τέτοια μαμά και υποθέτω κι έναν φοβερό μπαμπά, αποκλείεται να θέλει να φύγει...
Τα σέβη μου και τα φιλιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θύμησες! Ο δικός μου έρωτας (κόρη) είναι 18 μηνών. Στενοχωρήθηκα φοβερά όταν δεν ήθελε πια να την κοιμίζω αγκαλιά αλλά ήθελε το κρεβάτι της! Τώρα, όμως, βρισκόμαστε στη φάση «παραμύθια». Εκεί να δεις. Πάντως τους τελευταίους 6 μήνες, όσο ανεξαρτητοποιείται και η εύνοια που μου δείχνει είναι πλέον συνειδητή, τρελαίνομαι. Όταν ξυπνάει τη νύχτα από ένα κακό όνειρο και την παίρνω στο κρεβάτι μου, πιάνει το πρόσωπό μου με τα χεράκια της και κοιμάται. Τώρα αρχίζει το καλό, θα δεις…

Ανώνυμος είπε...

Καλά, κοπελιά έχεις υπόψη σου ότι είσαι άρρωστη υποθέτω.
Κοίταξέ το όσο είναι νωρίς!
Αν είναι δυνατόν!

mako είπε...

@ industrial :)
Είδα στο προφίλ σου ότι είσαι 24. Έγώ στα 24 στις λέξεις γάμος οικογένεια παιδί μητρότητα είχα αλλεργία. :)

To ξέρω ότι η μικρή θα μεγαλώσει. Και δικαιούται να μεγαλώσει ανεξάρτητη και ελπίζω ανεπηρέαστη απο τα θέλω των γονιών της. Αν εύχομαι κάτι για το παιδί μου είναι να μπορέσει να ζήσει την ζωή της όπως εκείνη θα θελήσει. Ελπίζω να τα καταφέρω και να "τρώω το καπέλο" μου κάθε φορά που θα έχω αντιρρήσεις. Οι ρυθμοί πράγματι είναι απίστευτα γρήγοροι.

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου.

Υ.Γ.: Ο μπαμπάς της είναι όντως φοβερός.

@ σιμαίθα: Περιμένω και εγώ να μπούμε σε αυτή τη φάση. Σκοπεύω να της τα αρχίσω σε ένα περίπου δίμηνο. Ξέρω τι εννοείς. Φιλιά και στον δικό σού έρωτα.

@ ανώνυμος: Το ξέρουμε εδώ και χρόνια αλλά η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Αν εσύ γνωρίζεις κάποιον καλό ειδικό για ψυχικές ασθένειες ενημέρωσέ με.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου φίλη, μπήκα μόλις τώρα στη σελίδα σου τυχαία και διαβάζοντας αυτό το "... μη μεγαλώνεις τόσο γρήγορα .." με έκανε να βουρκώσω. Εγώ έχω δυο αγόρια (13 και 16 ετών) και ένα κοριτσάκι μόλις 5 μηνών. Ε λοιπόν, την κρατάω αγκαλιά και σκέφτομαι αυτό που λες και συ. "Μη μεγαλώνεις τόσο γρήγορα, σε παρακαλώ..." Σκέφτομαι τα αγόρια μου πόσο γρήγορα μεγάλωσαν που ούτε το κατάλαβα. Τώρα που ξανάγινα μαμά, μετά από τόσα χρόνια, είναι σαν να ζω ένα θαύμα ξανά από την αρχή... Και θέλω να το απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται. Παράτησα και τη δουλειά μου και κάθησα στο σπίτι για να τη μεγαλώσω. Δεν θέλω να χάσω στιγμή.

Να 'σαι καλά και να χαίρεσαι την κορούλα σου. Είναι πολύ γλυκειά! Απόλαυσε την τώρα....

mako είπε...

@ ανώνυμο: Είσαι τυχερή που σου δόθηκε πάλι αυτή η ευκαιρία. Να χαίρεσαι και εσύ τα παιδιά σου.

Ανώνυμος είπε...

Συγκινήθηκα πολύ με αυτό που γράφεις. Είναι πολύ γλυκο. Και η απάντηση σε όσους κατακρίνουν το co-sleeping. "Θα το κακομάθεις...δε θα ξεκολλήσει ποτε.."
Και όμως. Τα παιδιά ανεξαρτηροποιούνται από μόνα τους. όχι με βία. Ομαλά. Χωρίς κλάμμα. Το απέδειξε το δικό σου και τόσα άλλα..
Λες να έρθει και η δική μας η σειρά? κάποια στιγμή?? ελπίζω όχι σύντομα..
Καλό δρόμο στην ανεξαρτησία.
Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες.