Έχω μια αγωνία ....
Η δουλειά μου δεν με ικανοποιεί αλλά έχω σταθερή ωράριο, καλό μισθό και χωρίς πολλά πολλά ζόρια.
Να που μου δίνεται η ευκαιρία όμως να κάνω κάτι άλλο. Με πολύ καλύτερο μισθό, προοπτικές, δημιουργικό, που μου αφήνει περιθώρια για πρωτοβουλίες. Και με τρελλά ωράρια.
Το δόλωμα είναι πολύ μεγάλο για να μην τσιμπίσω. θα το έκανα και για λιγότερα λεφτά αυτό γιατί καραγουστάρω την πρόκληση.
Και εκεί που το φιλόδοξο πλάσμα μέσα μου σπρώχνει για να βρεθεί μπροστά, η μαμά με φρενάρει. Αν δεχτώ θα κάνω αυτό που πάντα ήθελα. Αυτό που πάντα ήθελα όμως ΠΡΙΝ γίνω μαμά. Τώρα σκέφτομαι τη μικρή. Ότι θα την βλέπω μόνο κοιμισμένη και θα έχω μαζί της μια μέρα τη βδομάδα για να κάνω πράγματα με το παιδί μου. Ότι στο μεγάλωμά της δεν θα έχω λόγο, θα είμαι απούσα για 2 χρόνια τουλάχιστον. Στα πιο σημαντικά χρόνια δηλαδή ....
Είναι πόλεμος αυτό.
4 σχόλια:
Εγώ προσωπικά έχω δει πως χαμογελάς και πόσο ευτυχισμένη είσαι όταν κρατάς την Σωτήρια αγκαλιά. Το παιδικό της γέλιο και νάζι πως μαγεύει και ‘σενα και τον άντρα σου. Είναι τα καλύτερα της χρόνια. Ήδη για πάνω από 10 ώρες – 8 εργάσιμες και 2 στο πήγαινε – έλα – είσαι μακριά από το παιδί σου. Δεν θα το σου πω «μη το κάνεις – κάνε το». Σου παραθέτω τι έχεις γράψει εσύ «To κουνέλι μου είναι για διακοπές με τον παππού και την γιαγιά. Η ψυχή μου είναι άδεια.». Με εκτίμηση, ένας πολύ καλός σας φίλος.
εγώ πάντως 5 χρόνια το άντεξα το ωράριο 8-8... εδώ και 3 μήνες τα έχω παρατήσει - δεν πήγαινε άλλο, είχα χάσει κάθε επαφή με το σπίτι και το παιδί μου.
Καλή η καριέρα,αλλά δεν μου πάει...προτιμώ τη μαμά.
Καλημέρα και καλό κουράγιο - δύσκολη απόφαση!
Φιλί στη μικρή.
twra petixes kentro...
Tin douleia pou kanw, ekei pou tin kanw, tin kanw edw kai 7 xronia.
Kathe mera.
Prin 7 xronia itan akrivws afto pou ithela. Prin 3 xronia episis.
Ithela glamouries, diafimistikes, wraria trelas, agxos, dimiourgikotita ktl.
Fevgw 7h30 kathe prwi kai girizw 7h30 kathe vradi.
Ton Noah to vradi ton vlepw 15 lepta. Na tou ftiaxw ena bibero, na katsw dipla tou enw to pinei kai na ton valw gia ipno.
Den FANTAZESE poso xairomai pou teleiwnw ton septembrio.
DEN TO FANTAZESE. Ma to xristo.
Gia mena, min to kaneis. Apokleiete na to metaniwseis oso exeis tin Swtiria na sou xamogelaei.
Tha arxisei na milaei , na leei polla, frasoules ktl se kana 2-3 mines... tha xaseis polla pragmata.
Sto lew apo peira.
Twra stamataw, psaxnw douleia edw konta kai me wraria kontina sta dika tou, kai mexri na ginei 12 vazw ola t alla mesa se parenthesi. Teleiwse. Den ekana pedi sta 32 gia na to vlepw koimismeno...
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ποτέ – σ’ ολόκληρη τη ζωή μας – είναι αυτή η ίδια η ανατροφή του παιδιού μας.
Αν – βέβαια το δούμε έτσι – Γιατί το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι από μόνο του, ότι δημιουργικότερο θα μπορούσε να μας προσφερθεί ποτέ και μαζί ότι πιο δύσκολο. Αντί γι’ αυτό, συχνά το βλέπουμε σαν … ‘πάρεργο’. Σαν κάτι που βρίσκεται μέσα στην αναπόφευκτη ρουτίνα της ημέρας και από το οποίο – κάποιες φορές – χρειαζόμαστε … ‘διακοπές’.
Όμως η ικανοποίηση που σου δίνει να δεις το παιδί σου να μεγαλώνει και να αναπτύσσει την δική του προσωπικότητα δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη επαγγελματική επιτυχία. Αληθινά, δεν ξέρω γιατί μας συμβαίνει να μην καταφέρνουμε να διακρίνουμε το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μας ως γονείς. Γιατί μας συμβαίνει να αναζητούμε τις προκλήσεις σε ‘τεχνητά’ περιβάλλοντα όπως ο χώρος ή το αντικείμενο της εργασίας μας ή άλλα πολύ μικρότερης ‘αντικειμενικής’ αξίας ‘πεδία δράσης’. Ίσως να πρόκειται για κάποιο ‘ιό’ στον ‘ηλεκτρονικό εγκέφαλο’ του κρανίου μας. Ίσως απλώς να μας λείπει η καλλιέργεια που απαιτείται προκειμένου να θέτουμε τον άνθρωπο – ως αξία – στην θέση που πραγματικά του αντιστοιχεί. Άλλωστε, ζούμε σε μία εποχή που ο άνθρωπος έχει – ούτως ή άλλως – μικρή αξία. Αντίθετα πολλά άλλα υλικά ή τα τεχνολογικά αγαθά κοστίζουν περιουσίες.
Ίσως ακόμη να προσπαθούμε να αποφύγουμε την πρόκληση.
Βλέπετε σ’ αυτήν την πρόκληση το ‘κόστος’ της αποτυχίας είναι ανυπολόγιστο. Δύσκολο να πεις: ‘Ναι. Το αναλαμβάνω’. Γιατί να μην προτιμήσεις να ασχοληθείς με κάτι πιο … ‘βατό’;
Ίσως – πάλι – επειδή η ‘ισότητα’ που άνοιξε την πόρτα στην απασχόληση της γυναίκας μετριέται με το ‘σε τι γραφείο κάθεσαι’ και ‘τι δουλειά λες’ ότι κάνεις αντί για το πόση ουσία έχει η δουλειά που κάνεις. Αυτός δεν είναι και το λόγος που τόσα και τόσα ‘χρυσά παιδιά’ κυκλοφορούν ‘ελεύθερα’ (κανονικά θα έπρεπε να τους έχουν μαντρωμένους) με έναν χαρτοφύλακα μία γραβάτα και ένα κουστούμι, από γραφείο σε γραφείο και από επιχείρηση σε επιχείρηση, ‘σώζοντας τον κόσμο’;
Δεν ξέρω … αλλά αυτό που η ‘κοινή’ μου λογική λέει είναι ότι όταν ‘επενδύουμε’ σε κτίρια, έχουμε καλύτερα κτίρια, όταν επενδύουμε σε ανθρώπους, έχουμε καλύτερους ανθρώπους. Από μας είναι που εξαρτάται που θα ‘βάλουμε τα λεφτά μας’ … όμως το γεγονός παραμένει. Κάποια … ‘χαρτιά’ δεν χάνουν ποτέ την αξία τους …
Φ.
Υ.Γ.
-------
κι επειδή ίσως να θεωρηθεί ότι είμαι εναντίων της απασχόλησης των γυναικών ή / και της ισότητας, συμπληρώνω. Είμαι απόλυτα υπέρ και στα δύο. Παράλληλα όμως είμαι υπέρ και στην ιεράρχηση των αξιών. Ατυχώς στις μέρες μας αυτή η συγκεκριμένη … ‘αρετή’ φαίνεται ότι δεν είναι και στα … ‘καλύτερά’ της …
Δημοσίευση σχολίου