Όταν με είδε απο μακρυά να κατεβαίνω απο το τρένο, η χαρά ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι της και άπλωσε τα χεράκια της κάνοντας μου νόημα "έλα μαμά".
Η συνάντησή μας μάλλον ήταν κινηματογραφική. Ένας σταθμός τρένου, κόσμος να πηγαινοέρχεται, μια μαμά να τρέχει ανάμεσα τους ζητώντας συγνώμη και να φωνάζει "παιδί μου, παιδί μου". Μια σφιχτή αγκαλιά απο το μωρό, πολλά πολλά δάκρυα ανακούφισης, περηφάνιας, λατρείας και φιλιά στα μπρατσάκια, στο λαιμουδάκι παντού.
Όπως έφευγα είδα με την ακρη του ματιού μου το παλικάρι που καθόνταν δίπλα μου στο ταξίδι. Δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα στις 5 ώρες που καθόμασταν μαζί εκτός απο τη στιγμή που του είπα να μην ξεχάσει το mp3 player που είχε πάνω στο τραπεζάκι λίγο πριν κατέβουμε.
Μας κοίταζε και έχω την εντύπωση πως μου χαμογέλασε με νόημα την στιγμή που έμπαινε στο αμάξι της μητέρας του που τον περίμενε.
3 σχόλια:
καταλαβαινω...μου φαινεται πολυ δυσκολο να αφησω το παιδι μονο του για διακοπες αν και ξερω οτι θα γινει και αυτο περισσοτερο για το καλο το παιδιου.
...αλλα να, σκεφτομαι απο τωρα εκεινη τη στιγμη και αγχωνομαι..!
ευχομαι καλη ξεκουραση και να περασετε ομορφα τωρα ολοι μαζι!!!
Ελπίζω όταν η Σωτηρία θα ταξειδεύει μόνη της να βρεθεί κάποια να της θυμίσει ότι ξέχασε το mp3 της....:)
Απολαυσέ την όσο μπορείς τώρα - και πάρε "εικόνες και ήχους" μαζί σου...
Φιλιά πολλά.
Δημοσίευση σχολίου