Πήραμε στην Σωτηρία το πρώτο της κανονικό ποδήλατο. Ροζ με πορτοκαλί και κόκκινες φραουλίτσες στις ρόδες και πάνω στη σέλα. Είναι απίστευτο πως μπλέκονται έτσι τα χρώματα και έναν συνδυασμό που σε άλλη περίπτωση θα τον χαρακτήριζες τουλάχιστον κιτς όταν αφορά στον κόσμο ενός παιδιού τον βρίσκεις απίστευτα χαριτωμένο.

Πήραμε κράνος φούξια, μαύρες επιγονατίδες, 2 ροζ παπάκια (άσχετα με το ποδήλατο - αλλά αφού τα ήθελε τι να κάνουμε;;;;) και αρχίσαμε τα μαθήματα οδήγησης - κατήχησης. Δεν ανεβαίνουμε σε ποδήλατο - σκούτερ - άλογο - μηχανή αν δεν φοράμε κράνος. Ναιι; Ναι.

Ναι σιγά ... λέω απο μέσα μου και τρέμει η ψυχή μου ενώ απο την άλλη καμαρώνω την κόρη μου στις πρώτες της βόλτες. Το κουνελάκι μου έχει μεγαλώσει. Έχει γινει κανονικό κοριτσάκι, το μωρό που γέννησα υπάρχει πλέον μόνο στις αναμνήσεις μου. Εκείνο το μωρό, αυτή τη στιγμή είναι ένα ξανθό κοριτσάκι που φοράει ένα γκρι φόρεμα, παίζει μπάλα με τον μπαμπά της στην βεράντα και αν δεν βγω έξω τώρα θα σπάσουν την τζαμαρία.