1.3.07

7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007 - ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

"κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου..."


Ο Δημήτρης ήταν ένα νέο παιδί. Ένα ψηλό αδύνατο ξανθό παλικάρι, με μελαγχολικό βλέμμα.
Περιθωριακός ήθελε να δείχνει. Αντικοινωνικός δήλωνε. Τίποτα απο αυτά δεν ήταν. Ένα πληγωμένο παιδί ήταν που αναζητούσε την αγάπη, την θαλπωρή, την αναγνώριση. Που η ακύρωση που εισέπραττε τον βούλιαζε όλο και περισσότερο σε ένα κόσμο φανταστικό. Σε ένα κόσμο που θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Αυτό ήθελε να είναι. Ξεχωριστός. Είτε στην φωτεινή πλευρά αυτού του κόσμου είτε στην σκοτεινή. Δεν τον ένοιαζε. Φτάνει να ήταν ξεχωριστός. Ήταν όμως ένας μέσος άνθρωπος. Όπως όλοι μας. Ίσως λίγο παραπάνω ευαίσθητος.

Ο Δημήτρης δεν ήταν φίλος μου. Γνωστός ήταν και ούτε. Μας ένωσαν κάποτε κοινές φιλίες, παρέες, διακοπές, γιορτές. Τον Δημήτρη τον έμαθα, τον αγάπησα, τον μίσησα, του θύμωσα μέσα απο τα μάτια μιας άλλης γυναίκας που τον αγάπησε πολύ. Τον Δημήτρη τον κατάλαβα αργά - τώρα στο τέλος. Στο τέλος που εκείνος επέλεξε να δώσει. Μια ματωμένη κραυγή.

Κλάψε πατέρα. Κλάψε μάνα. Για το μοναχογιό που χάσατε. Για το σ αγαπώ που δεν του είπατε, για την αγκαλιά που δεν του δώσατε, για τις στιγμές που δεν ζήσατε, για το παιδί που δεν γνωρίσατε.


Αχ βρε αγόρι μου τι πήγες και έκανες ......

Δεν υπάρχουν σχόλια: