Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά

Εκεί που έβαλα την μικρή για ύπνο και τα βλέφαρά της βάρυναν όπως μου έλεγε σχεδόν κοιμισμένη (καλη)νύ(χ)τα μαμά, σε σκέφτηκα Φίλε μου. Μου ήρθε η επιθυμία να σε πάρω τηλέφωνο, να κάνουμε μαζί χίλια τσιγάρα ο ένας στη μια άκρη της γραμμής και ο άλλος στην άλλη και να μιλήσουμε Φίλε μου. Όπως παλιά που η επικοινωνία μας δεν είχε χρόνους απαγορευτικούς, ούτε ώρες απαγορευμένες, όπως παλιά που η σκέψη σου και η σκέψη μου συναντιόντουσαν στην μέση μιας κλήσης. Πόσο μου έχει λείψει να ακούσω το "και εγώ σε σκεφτόμουν τώρα" Φίλε μου.

Τον γρίφο της σχέσης μας ποιος θα τον λύσει; Το σημείο μηδέν ποιος θα μου το εξηγήσει Φίλε μου; Τι έκανες ή δεν έκανες που δεν μπορείς πια να με κοιτάξεις στα μάτια όπως παλιά; Και αν εγώ συγχώρεσα τι είναι αυτό που εσύ δεν μπορείς να συγχωρήσεις στον ευατό σου Φίλε μου; Τι είναι αυτό που έκανε εσένα και εμένα να κρατάμε τυπικές επαφές "εις μνήμην ...";

Ακόμα και αν ξέρω πως στη δυσκολία μου θα είσαι ο πρώτος που θα τρέξει, μου λείπεις στην χαρά μου Φίλε μου. Μου λείπει και η συμμετοχή στη δική σου χαρά, λύπη, αγωνία. Μου λείπει το μοίρασμα που είχαμε στα νεανικά μας χρόνια τότε που θεωρούσαμε ο ένας τον άλλο "αδελφή ψυχή". Μου λείπει το παραμύθι της φιλίας μας Φίλε μου.

Σου τα γράφω αυτά για να πω καληνύχτα Φίλε μου. Απο τη σκέψη και απο την καρδιά μου δεν θα φύγεις ποτέ Φίλε μου αλλά η επώδυνη απουσία σου απο την ζωή μου έγραψε μόνη της τη λέξη τέλος. Μόνο που η όραση μου ήταν θολή απο τα δάκρυα Φίλε μου και δεν κατάφερα να την διαβάσω αμέσως.